بصیرت

(برشمابادبرشب زنده داری که آن شیوه ی شایستگان پیش ازشماست.وشب زنده داری مایه ی تقرب به خداوبازداشتن ازگناه است)        حدیث 10757میزان الحکمه،جلد7

(برادرا!بلندشیدنمازشب)

هواسردبودوکسی حال بلندشدن نداشت.پتوهاراکشیده بودندتاروی سرشان وخوابیده بودند.دست بردارنبود،هی دادمی زدومی گفت:(بلندشید،نمازشب)

یکی سرش رااززیرپتودرآورد،همین طورکه چشم هایش بسته بودگفت:(ازهمین زیرپتوالعفو)

چندتاپتودورخودش پیچیدورفت.زیرنورفانوس دعامی خواندوگریه می کرد.                            

حاج حسین رزمنده هاراعاشقانه دوست داشت وگاه این عشق راجوری نشان می دادکه انسان حیران می شد.یک شب تانک هاراآماده کرده بودیم ومنتظردستور حرکت بودیم.

من نشسته بودم کناربرجک وحواسم به پیرامونمان بودوتحرکاتی که گاه بچه هاداشتند.یک وقت دیدم یک نفربین تانک هاراه می رودوباسرنشین هاگفت وگوهای کوتاه می کند .

کنجکاوشدم ببینم کیست؟

مردی توی تاریکی چرخیدوچرخیدتاسرانجام رسیدکنارتانکی که من نشسته بودم رویش،همین که خواستم ازجایم تکان بخورم،دودستی به پوتینم چسبیدوپایم رابوسید.

گفت:به خداسپردمتون

تاصداش راشنیدم،نفسم برید،گفتم:حاج حسین؟

گفت:هیس،صدات درنیادورفت سراغ تانک بعدی.

.

شهیدمحمدرضاامینی اعتقادی راسخ به حضرت فاطمه زهرا(س)داشت.برایم تعریف کردکه دخترم فاطمه تازه به دنیا آمده بود.من به ماموریت رفتم.نبردسختی بود،بسیارمقاومت کردیم تااینکه دیدم نیروهاشهیدشده اندواشرارهم ازمقابل می آیند.دردلم گذشت که یافاطمه زهرا(س)فاطمه ی من هنوز"بابا” نگفته است.درهمین موقع گویاصدایی به من گفت:(به پشت سرت نگاه کن).دیدم که نیروهای کمکی نزدیک می شوندواشرارهم بادیدن آنهاپابه فرارگذاشتند،به اطرافم نگاه کردم کسی راندیدم.

پاسی ازنیمه شب گذشته است

خواب برچشمانم نمی آیدوحریصانه ازمدینه الرسول چشم برنمی دارم

طاقتم تمام میشود

دل رابه کوچه پس کوچه های مدینه میزنم

مدینه آرام خوابیده است

مردم بی هیچ دردی سربربالین نهاده اند

مدینه!

این صدای ناله وشیون کیست؟

مدینه باتوسخن میگویم

روزی ستون حنانه ازفقدان پیامبرگریست

اماسالهاست که خاموش وآرام ایستاده است

شایدازروزی که پیامبربرعمویش حمزه گریست

دردل من قرن هامصیبت وگریه وناله است

ازکدامش بگویم،ازانتهای افق آن دوردست ها

عده ای درتاریکی شب جنازه ای رابردوش میکشند

نگاهشان کن،آرام میگریند،آهسته آنهارادنبال میکنم،به کدام سومیروند

بقیع؟

جنازه رازمین میگذارند           صدای گریه بالامیگیرد

اشک همچون سیلی که عقده های دل رابگشایدامانم نمی دهد

چشمم رابازمیکنم           مقابل خانه فاطمه زهرا(س)ایستاده ام

نگاهم به درخیره مانده       ناگهان

صدای(یاابتا)مادرم رامیشنوم    که بین درودیوارفریادبرمی آورد

ازاوکه نپرسیدم     ای(در)   سخن بگو     بگوباپهلوی زهراچه کردی؟

وازتحمل بیست وپنج ساله ی علی به تعجب می آیم

بیست وپنج سال!استخوان درگلو   خاردرچشم

واین در   خدایا چه سخت است این مصیبت

مدینه ازتومیپرسم

آن جنازه راکجابه خاک سپرده اند؟

آخرتاکی میتوان تحمل کرد   

این سو قبرمخفی                      آن سو جنازه تیرباران شده

زان سوجنازه زیرسم اسب هامانده     این سوصدای ناله ی زینب

آن سوصدای گریه ی سکینه          زان سو صدای شیون رباب

این سوفرق شکافته                  آن سوپهلوی شکسته

زان سورگ های بریده            این سو صدای فزت ورب الکعبه علی

آن سوصدای یاابتا زهرا         زان سوصدای رضابه رضاک حسین

مدینه سخن بگو

من منتظرمی مانم   تاآن صدای ملکوتی    ازمکه فریادبرآورد    …واناالمنتقم

السلام عليك ايتهاالصديقه الشهيده

من اشك هاي تورابركوبه هاي كوچه پس كوچه هاي سردوخسته مدينه يافتم.خط توراكه برپوست هرستاره،غزل آفتاب رامي نوشتي،خواندم.من نشان كبودين توراازقافله هايي كه ازكناره بقيع مي گذشتندگرفتم…اين شعله هاي عشق توست كه انسان خسته رابه ميهماني آفتاب ميخواند.درحجم نگاه توافق هم رنگ مي باخت.سبزي اين سال ها هنوزوامدارآن نگاه بلندي است كه ازقله هاي ناپيداي توسرزد.من بانواي آشناي توازقناعت انجمادهاوازپس كوچه هاي حقيرخلافت رهيدم…اوج تسليت توراآنجاكه مردراه راازپاي انداخت شناختم.من درتابش قبرت تابش هزاران خورشيدراديدم.
اگرقبرت رانشاني نيست چه باك؟هرسنگ نبشته اي حكايت تورادارد…

مابي خيال حرمت مادرنميشويم                باهركه خصم زهراست برابرنميشويم.

چادري ها زهرايي نيستند؟!

اگرپهلويشان درددين نداشته باشد

چادري ها زهرايي نيستند؟!

اگرلبشان ذكرغريب مادر نداشته باشد

چادري ها زهرايي نيستند؟!

اگردستشان قباله ي فدك ورخشان سيلي عدووچادرشان خاك كوچه نداشته باشد

چادري ها زهرايي نيستند؟!

اگرمردي براي هفت آسمان خالق يكتانداشته باشند…

چادري هازهرايي نيستند؟!

اگرمحسني رابراي پشت در،علي اي رابافرق بشكافته براي محراب خونين مسجدكوفيان،حسني راباجگرپاره پاره وقبري بي شمع براي دلدادگان بقيع،حسيني رابالب تشنه وتني بي سربراي آسمان خونين دل دشت كربلاوزينبي راباكمر خميده ونمازشبي نشسته وخطبه اي كوبنده نداشته باشند

چادري هازهرايي نيستند؟!

اگرزينبي رابراي كدبلاي پسرش مهدي نداشته باشند…

چادري ها زهرايي نيستند؟!

اگرذكرلب زينبشان چيزي جز(مارايت الاجميلا)باشد…

چادري هازهرايي نيستند؟!

اگرفرزنداني رابراي امام زادگان عشق نداشته باشند…

چادري هازهرايي نيستند؟!

اگرعدوراباسياهي چادرشان به خاك سياه نكشانند

چادري ها زهرايي نيستند؟!

اگرسياهي چادرشان حرمت خون شهيدان رابه عالميان ننماياند…

چادري ها زهرايي نيستند؟!

اگرمنتظريوسف گمگشته اي نباشند…

چادري هازهرايي نيستند؟!

اگرهمتي وباكري وكاظمي ومفقودالاثري رابراي راه حسين ابن علي نداده باشند…

چادري هازهرايي نيستند؟!

اگرسربند يازهرا  رابرپيشاني علويان خودگره نزنند…

چادري ها زهرايي نيستند؟!

اگر چادرشان مجوزورودشان به زيرخيمه ي نيم سوخته ي مادرنباشد…

چادري هازهرايي نيستند؟!

اگرفكرشان،هدفشان،راهشان،نگاهشان،عشقشان وحجابشان فاطمي نباشد…

اندوه ستاره ای میان در و دیوار تکثیر می شود،اشک ها از غنچه های بوستان علی سرازیر می شود،ظلمت به کوچه های شهر نبی رخنه می کند و لبخند بر بالین مظلومیت و بستر یادگار رسول می خشکد.
صدای گریه حسنین،سکوت ایوان های تاریک دنیا را می شکند وتنها دست نوازش پدر، مرهمی بر نا امیدی شان می شود.
نفرین بر دنیاییان! چگونه دخت خورشید را بدرقه می کنند؟! فاطمه ای را که از افق مهربانی طلوع کرد و اینک با سینه زخمی و لبریز درد، بستر خاک به رویش گشوده می شود.
تنهانسیم بوی تنهایی علی است که همگان درکوچه های مدینه استشمام میکنندوصدای شکستن بال فرشتگان است که خواب کاینات رامی آشوبد.
این گذردلتنگ،سالیانی است که دردخاندان رسول رابردوش میکشد.(ام ابیها)مادردردهابودوخزان دربهارجوانی برآستانه زندگی تکیه زد وپاییزرادرجوانی اش ترسیم کردوهمچنان درراهندنفس هایی که آه میشوندورنج هایشان،عرق شرم دنیامیشود.
چشم های خیس گلوی آسمان رافشرده اندودستان سخاوت ورحمت علی،داروندارش رابه خاک میسپارد.گویی هرچه نور،ازبام دنیا رخت بربسته ودررگ های خاک سرازیر میشودوبرای فاطمه،امشب،شب رازورجعت هایی است.
سایه ی دیوارهای وحشت،بلندترشده ونامردی ها ازمرز گذشته.ابرهای جهل ایستاده اندتادرتاریکی شب بربخت خویش زارزنندکه چگونه سوره ی کوثررازمزمه کنند.

                                                                                                                                             بر گرفته از: مجله شميم ياس

نخستین ستاره ای بودی که درعرش به خورشیدنبوت رسیدی،ستاره ای نیلی به رنگ جراحت آسمان وزخم زمان.
ای ام ابیها!ای مهربان ترین مادر،حبیبه ی حق وشفیعه ی حشر!پدرومادرم فدای پینه ی دستهایت باد،تو محور آسیای ایثاری و اولین علت خلقت.
ای مادر رسالت و همتای ولایت! به روزهایی می اندیشم که پس از واقعه ی عظیم غدیر با حسنین به خانه ی اهل مدینه میرفتی و با بیان وحیانی خویش حجت الهی را بر غافلان، تمام میکردی و بدین
سان از آغاز حمایت از ولایت، سرلوحه ای خصایل آسمانی ات بود.
غبارغم ازسیمای زیبای علی می زدودی و بر زخم های فزون از ستاره ی پیکرش که نشان از رزم باطل داشت،مرهم می نهادی. فتوحات مولا، رهین مهربانی توست. هنوزخطبه های رسایت سراج راه مجاهدان است وبر آفاق تاریخ می تابد، پاره ی تن رسول بودی و یگانه یاور یکتا امیر عاشقان. تلألو ذوالفقار علی، وامدار عزم و عزت تو بود،آنگاه که بر بی بصیرتان و دنیاپرستان غضب می کردی، غضبناکی آفریدگار قادر آشکار می شد. رضای تورضای حق بود و با خرسندی ات، تمام اهل عرش و ساکنان قدس، قرین شعف می شدند.

شهادت گل یاس،درکویرناسپاس،برعاشقان احساس تسلیت باد.

واگردرواقعه شوم ثقیفه علی (ع)رایاری می نمودندوهل من ناصراورالبیک می گفتندهرگزجنایت های بعدی رخ نمی نمودوعاشوراوکربلابه وجودنمی آمد:

اگرپیمان مردم باولی بود                               اگرپیوندباآل علی بود

نه فرمان نبی ازیادمیرفت                             نه رنج وزحمتش بربادمیرفت

نه زهراکشته میشددرجوانی                        نه میشدخسته ازاین زندگانی

توببخشاکه اگرصورت من نیلی نیست

پلک سالم دارم

بازووپهلوی من بی درداست

لیک چشمانم اگربهرتوگریان نشود نامرداست

چه قامتی ؟! که شکسته است مثل ابرویش
                                                      چقدر برف نشسته است روی گیسویش!
گلی که پشت در خانه ایستاده ولی
                                                       رسیده است به آن سوی آسمان بویش
گل است و ماه به خاک آرمیده را ماند
                                                         که آفتاب، به گریه نشسته پهلویش
برای مرد چه دردی از این بزرگتر است
                                                        که با  طناب ببندند دست و بازویش
کدام قصه از این تلخ تر که می بیند
                                                        گشوده پر به هوای سفر پرستویش
پرنده پر زده ، فواره ای شده است جهان
                                                        که سر نهاده از اندوه روی زانویش
پس از پرنده، جهان آفتاب گردانی است
                                                         که ما دریغ نظر می کند به هر سویش
نشسته است جهان مثل دختری غمگین
                                                         در انتظار که کی شانه می شود مویش ؟!
جهان هنوز در اندیشه گلی است نهان
                                                         گلی که دست نهاده به روی پهلویش 

مادر نمیر! مردن برای تو زود است و یتیمی برای ما زودتر . ما هنوز کو چکیم ، از آب و گل در نیامده ایم . هنوز سرهایمان طاقت گرد یتیمی ندارد .
نهال تا وقتی که نهال است احتیاج به گلخانه و باغبان دارد، تاب سوز و سرما و باد و طوفان را نمی آرد ، و ما از نهال کوچکتریم و از غنچه ظریف تر.
اما نه ، نمان برای محافظت از ما ، نمان برای اینکه از ما مراقبت کنی.
تو خود اکنون نیاز به تیمار داری . بمان برای اینکه ما تورا بر روی چشم های خود مداوا کنیم .
تو اکنون به کشتی نجات طوفان زده ای می مانی که به سنگ کینه جهال غریق ، شکسته ای و پهلو گرفته ای .
بمان برای اینکه ما بی مادر نباشیم . بمان برای اینکه ما مادری چون تو داشته باشیم .
می دانم که خسته ای ، می دانم که مصیبت بسیار دیده ای ، زجر بسیار کشیده ای ، غم بسیار خورده ای و می دانم که به رفتن مشتاق تری تا ماندن و به آنجا دل بسته تری تا اینجا.
اما تو خورشیدی مادر ! بمان!
به خفاشان نگاه نکن ، این کوری مسری و مزمن دلت رامکدر نکند ، تو بخاطر همین چند چشم که آفتاب را می فهمند بمان.
می دانم که تو دنبال چشمی برای دیدن و دلی برای فهمیدن گشتی و نیافتی.
پدر که خود اسوه صلابت بود، از این همه استواری تو لذت می برد اما دلش از مشاهده حال و روز تو خون بود. زنی هجده ساله اما این طور مریض و رنجور و خسته.
خدا بکشد دشمنان تو را ادر که در طول چند ماه با سوهان خباثت رشته ی حیات تو را بریدند.
زینب به فدای چشمهایی که لحظه به لحظه بی فروغتر می شوند.

هر چه التماس کرد فرمانده نمی پذیرفت که به عملیات بیاید.
با یه حالتی گفت : شکایتتونو به مادرم می کنم … .
به فرمانده گفتم : حاجی دلم برای شما سوخت که قراره شکایتتونو بکند.
فرمانده با تعجب پرسید چه طور؟
گفتم : آخه مادرش بی بی دو عالمه و شفاعت کننده همه…
حرفم تمام نشده بود که فرمانده به دنبالش دوید… .

سپاس خدای را بر آنچه انعام فرموده وشکر هم اورا بر آنچه الهام نموده وثنا وستایش برآنچه از پیش ارزانی داشته. حمد به خاطر همه نعمت ها ومواهب وهدایایی که پیوسته بشر را احاطه کرده وپیاپی از سوی اوبر انسان نازل شده شماره آنها از حوصله ادب بیرون است ومرزهای آن ازحد جبران وپاداش فراتر ودامنه آن تا ابد از حیطه ادراک بشر گسترده تر

هیچ کس آیا توانسته است غم فاطمه (س)رادر سوگ پدر به تصویر بکشد جز ناله های بیت الاحزان فاطمه (س)؟

دراندوه جگر سوز علی(ع) درمواجهه با فاطمه ی میان درودیوار وگاه شستن صورت نیلی وبازوی کبود فاطمه هیچ هنرمند عارفی توانسته است مرثیه بسراید آنچنانکه از عمق رنج آدمی درچروکهای پیشانی علی خبر دهد ووسعت غم های خلقت را در پهنای اشک علی بشناسد وبشناساند جز،باز اشک پنهانی علی؟

درداگر بسیار عمیق باشد به زخم تشبیه می کنند وزخم رااگر بیش از حد سوزنده باشد به آتش. وحرارت کدام آتشی میتواند باهرم قلب علی دربیست وپنج سال سکوت ، خار درچشم و استخوان در گلوی او برابری کند؟

زهرا جان من تصور میکردم وقتی شما بیایید خلایق شمارابرسر دست خواهند گرفت ،بر روی چشم خواهند گذاشت ،دلهاشان را منزل محبت شما خواهند کرد، به سایه تان سجود خواهند برد ،از بوی حضور شما مست خواهند شد ، کمر خواهند بست به خدمت شما، چشم خواهند دوخت به لبهای شما تا فرمان را نیامده بر چشم بگذارند وخواسته را نگفته اجابت کنند.

چه سفیه بودند این خلایق و چه نادان بودند این مردم!

من سوختم وقتی در خانه ی خدا،در خانه قرآن،در خانه ی نجات در خانه ی تو به آتش کشیده شد.من در خود شکستم وقتی در بر پهلوی تو شکسته شد.وقتی تو فضه را صدا زدی،انسانیت از جنین هستی سقوط کرد.اشک در چشما ن من حلقه زد وقتی سیلی با صورت تو آشنا شدو بند دلم و رشته ی امیدم پاره شدوقتی آوند حیات تو قطع شد.

دیشب که علی تو را غسل می دادوقتی اشک های جان سوز او رادیدم و وقتی ضجه های حسن وحسین راشنیدم دیگر تاب نیاوردم نه من که کائنات بی تاب شد و چیزی نمانده بود که زمین از هم بپاشدو کائنات سقوط کندتنهایک چیز آفرینش را نگه داشت و آن تکیه ی علی بودبر عمود خیمه ی خلقت،ستون خانه ی تو.
]چه شبی بود دیشب! سنگینی بار مصیبت دیشب تا آخرین لحظه ی حیات بر پشت من سنگینی می کند همچنان که این قهر بزرگ وارانه تو کمر تاریخ را می شکند.
از علی خواستی مظلومانه و متواضعانه که تو را شبانه دفن کند و مقبره ات را از چشم همگان مخفی بدارد . و از این پس علی فقط در محمل شب با تو راز و نیاز می کند.
من لب ببندم از سخن گفتن تا علی بال بگشاید بر روی مزار تو .
این تو واین علی و این نگاه همیشه مشتاق من… .                                                   برگرفته از:كتاب كشتي پهلوگرفته
                                                                                                            نوشته:سيدمهدي شجاعي